Na czym polega insulinooporność?
W dużym skrócie – insulinooporność to zaburzenie gospodarki cukrowej. Polega na zmniejszonej wrażliwości komórek organizmu na działanie insuliny – hormonu wydzielanego przez komórki beta wysp trzustkowych. Mimo iż gruczoł produkuje wystarczającą ilość insuliny, nie jest ona wykorzystywana przez komórki.
W efekcie jej stężenie zwiększa się i dochodzi do hiperinsulinemii, która jeszcze bardziej nasila insulinooporność oraz przyczynia się do wzrostu masy ciała. Błędne koło napędzających się nawzajem procesów sprawia, że bardzo ciężko jest nam powrócić do zdrowia.
Przyczyny insulinooporności
Insulinooporność diagnozowana jest najczęściej u osób, które prowadzą niezdrowy tryb życia i w jego wyniku zmagają się z nadwagą lub nawet otyłością. Dzieje się tak dlatego, że tkanka tłuszczowa występująca w obrębie brzucha (tzw. otyłość trzewna) jest odpowiedzialna za produkowanie hormonów, m.in. leptyny, czy rezystyny. Substancje te przyczyniają się do powstawania insulinooporności.
Do innych przyczyn możemy zaliczyć także niektóre choroby (np. tarczycy, czy zespół Cushinga) oraz przyjmowanie niektórych leków (np. antydepresantów).
Po czym poznać insulinooporność?
Objawów, które powinny nas zaniepokoić, możemy wymienić kilka:
- zwiększony apetyt (w szczególności na słodycze),
- uczucie senności po spożyciu posiłku,
- nadciśnienie tętnicze,
- bóle głowy,
- problemy z zasypianiem,
- zmęczenie w ciągu dnia,
- zaburzenia lipidowe,
- rogowacenie ciemne,
- przybieranie na wadze.
Warto jednak zauważyć, że powyższe symptomy mogą równie dobrze zwiastować wiele innych chorób, więc nietrudno o pomyłkę. Z tego powodu, jeśli podejrzewamy u siebie insulinooporność, warto zweryfikować nasze przypuszczenia i udać się na badania diagnostyczne.
Jakie badania wykonać?
Orientacyjnym badaniem diagnostycznym wykonywanym w celu zdiagnozowania insulinooporności, jest wskaźnik HOMA-IR (Homeostatic Model Assesment – Insulin Resistance). Polega ono na oszacowaniu zależności pomiędzy poziomami insuliny oraz glukozy w próbce krwi obwodowej. Badanie powinno się wykonać 3-4 razy ze względu na możliwe wahania poziomu insuliny. Referencyjną techniką oceny wrażliwości tkanek obwodowych na insulinę jest metoda klamry metabolicznej. Wykonywana jest jednak zwykle w wąskiej grupie pacjentów uczestniczących w badaniach klinicznych.