Wystartuję w triathlonie!
Triathlon występuje w dwóch wariantach: olimpijskim oraz maratońskim. W zależności od wersji, mamy do pokonania wiele kilometrów:
- 40-180 km jadąc rowerem,
- 1,5-3,8 km płynąc,
- 10-42,2 km biegnąc.
Tak duże wyzwanie na pierwszy rzut oka może wydawać się bardzo niebezpieczne dla organizmu osoby chorej na cukrzycę. Triathlon nie musi być jednak zagrożeniem – pod warunkiem, że odpowiednio się do niego przygotujemy i zadbamy o wszelkie bezpieczeństwo zarówno przed startem, jak i w trakcie poszczególnych konkurencji.
Co należy wiedzieć?
Według zaleceń PTD, wszelkie rodzaje wysiłków tlenowych do momentu pojawienia się zadyszki zaleca się osobom chorym na cukrzycę, o ile nie ma ku temu przeciwwskazań.
Chorzy na cukrzycę typu 1 mogą podejmować każdy rodzaj wysiłku fizycznego, również wysiłek o maksymalnej intensywności, jeśli oczywiście nie mają stwierdzonych istotnych klinicznie przewlekłych powikłań cukrzycy.
Chorym na cukrzycę typu 2 zaleca się dołączenie do ćwiczeń tlenowych również ćwiczeń o charakterze oporowym. Kluczowe jest jednak właściwe przygotowanie organizmu.
Każda z konkurencji triathlonu charakteryzuje się innym poziomem intensywności, a także w inny sposób wpływa na naszą glikemię. Przykładem jest pływanie, które może bardzo obniżyć stężenie glukozy we krwi. Z tego powodu zaleca się rozpoczęcie wyścigu z poziomem cukru > 12 mmol/l. Co jeszcze warto wiedzieć?
- Niezależnie od konkurencji, co 30 minut bezwzględnie sprawdzamy stężenie glukozy we krwi.
- Jeśli wystąpiła u nas ciężka hipoglikemia, nie należy podejmować żadnego wysiłku fizycznego przez około 24 godziny.
- Kolejnym przeciwwskazaniem jest retinopatia proliferacyjna.
- Pojawienie się hiperglikemii w dniu poprzedzającym zawody nie wyklucza naszego udziału – pod warunkiem, że znamy jej przyczynę.
- Hiperglikemia >250 mg/dl z towarzyszącą ketonurią lub ketonemią jest przeciwwskazaniem do podejmowania wysiłku fizycznego.
- Zapisując się na jakiekolwiek zawody sportowe, należy poinformować organizatorów o chorobie.
O tym pamiętaj w dniu zawodów!
Jeżeli aktywność fizyczną podejmuje się do 2 godzin po posiłku, dawkę szybkodziałającego analogu insuliny (podaną do tego posiłku) należy zredukować. Wielkość redukcji zależy od intensywności i czasu trwania zaplanowanego wysiłku fizycznego oraz stopnia wytrenowania organizmu.
W trakcie wysiłku fizycznego należy spożyć dodatkowe węglowodany – średnio 0,5-1,5 g/kg masy ciała na godzinę intensywnego wysiłku fizycznego. Dbamy o to, aby mieć przy sobie środek do podniesienia poziomu cukru, np. tabletki z dekstrozą, które są poręczne i szybkie w użyciu.
Przed zawodami sprawdzamy glikemię i wykonujemy bezpieczną rozgrzewkę. Ponieważ skóra diabetyka jest delikatna, upewniamy się, czy buty oraz ubranie są wygodne i np. nie spowodują otarć naskórka.
Na czas konkurencji pływackiej należy odpiąć pompę insulinową (OPI) (na czas nie dłuższy niż trzy godziny), monitorując ilość insuliny aktywnej. Reszta dyscyplin nie powinna stanowić przeszkód w noszeniu urządzenia, pod warunkiem, że zostało ono prawidłowo i bezpiecznie zamocowane.
W czasie długotrwałego wysiłku fizycznego należy koniecznie regularnie sprawdzać stężenie glukozy we krwi. Podczas biegu, pływania oraz jazdy na rowerze będzie to, oczywiście, bardzo niewygodne – dlatego najlepszym pomysłem jest w tym przypadku zaopatrzenie się w system ciągłego monitorowania glukozy (CGM) lub jego nowocześniejsze wersje – systemy do skanowania (isCGM, FGM).
Należy pamiętać o ryzyku późnych hipoglikemii związanych z długotrwałym wysiłkiem fizycznym. Mogą one występować do 24 godzin po zakończeniu wysiłku fizycznego.
Jeśli poczujemy się źle, należy natychmiast przerwać aktywność fizyczną i poprosić o pomoc.